تحلیل فضایی، سطح بندی و برنامه ریزی مراکز اقامتی با استفاده از شاخص توسعه گردشگری (TDI)

گردشگران، به جایی سفر می کنند که از اعتماد، اطمینان و امنیت کافی برخوردار بوده، برای آنان یا ناشناخته و یا از جاذبه های فراوانی برخوردار باشد، در این شرایط، ارائه خدمات، تأسیسات و تجهیرات مناسب در افزایش انگیزه سفر آنها مؤثر است. گسترش خدمات رفاهی، زیربنایی و تأمین محل اقامت مناسب و ارزان در افزایش تعداد گردشگران و رونق گردشگری، نقش به سزایی دارد. جهت دستیابی به توسعه پایدار گردشگری در شهر اصفهان شناخت نقاط ضعف و قوت، کمبودها و توان ها در برنامه ریزی موجب ارائه برنامه ها و طرح های غنی تر می گردد. هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان توسعه مراکز اقامتی، برای تعیین جایگاه هر کدام از این واحدها در مقایسه با سایر مراکز اقامتی و ارائه برنامه هایی جهت ارتقاء کمی و کیفی مراکز مورد بررسی در این شهر می باشد. شاخص ها و متغیرهای گوناگونی در تعیین توسعه گردشگری دخالت دارند. بنا به ماهیت تحلیلی پژوهشی حاضر، از نرم افزار SPSS و ARC/GIS، جهت محاسبه شاخص توسعه گردشگری (TDI) به عنوان معیار ترکیبی توسعه مراکز اقامتی استفاده شده و ضمن تولید نقشه های مورد نظر به مقایسه توأم این مراکز از نظر متغیرهای متعدد، پرداخته شده است . بر اساس نتیجه حاصل از این پژوهشی مراکز اقامتی (هتلی ها و مهمان پذیرها) شهر اصفهان در چهار سطح، رتبه بندی شده اند. از مجموعه ۳۵ هتل، تعداد ۳ هتل با 6/۸%، ۸ هتل با 9/22٪، ۹ هتل با 7/45 ٪ و تعداد ۱۵ هتل با ۲۲/۹٪ و از ۳۰ مهمانپذیر فعالی در شهر اصفهان سطح یک با 7/26٪، سطح دو با3/23٪، سطح سه با ۳۰٪ و سطح چهار با ٪۲۰، شاخص توسعه گردشگری مراکز اقامتی شهر اصفهان در چهار سطح رتبه بندی شده است.